Heitt og sveitt og gat á tánni.

Ég fór semsagt af hótelinu eins og ég gat í fyrri færslu. "Þangað". Það er það sem mér finnst skemmtilegast við London - það er hægt að labba "þangað" og alltaf lenda á einhverjum nýjum stað. Núna lá leiðin í gegnum smærri garða þar sem ég hlustaði á lúðraþeytara, sá mér til lítillar skemmtunar miðaldra, víðvaxna breska konu klædda eins og indverska magandasmær vera brútalt að misþyrma þessarri ágætu austurlensku kvennalist og heyrði í fjarska að bretar voru margir hverjir að fylgjast með fótboltaleikjunum tveimur í dag.

Þegar kom að því að maginn gerði kröfur til mín, þá var farið að "leita" að veitingastað. Í rauninni snerist leitin um að finna eitthvað sem ég gæti hugsað mér að borða í þessum hita. Týpískar breskar máltíðir voru úr myndinni (of mikil fita), austurlenskar líka (of mikið krydd) og sushi ekki alveg í myndinni (vil hafa magann í lagi, bara svona for safetys sake). Ég labbaði framhjá tugum og tugum af veitingastöðum. Alla leið frá Euston og niður að Victoria og að Waterloo. Við Waterloo fann ég svo litinn japanskan stað sem seldi núðlurétt sem passaði fínt við klímatið. En löng var gangan eftir bitanum, það er óhætt að segja. Svo löng að ég var að uppgötva að ég er með gat á tánni

Það hamlar mér vonandi ekkert á morgun, en þá er safnadagur. Og líka síðasti heili dagurinn, svo það er eins gott að nýta hann vel.